Tysnessåto

Het is een mooie, frisse maar zonnige maandagochtend in september.

Vandaag staat een flinke wandeltocht gepland. Niet erg lang maar best wel de hoogte in. Kari en ik gaan naar Tysnes. Dit ligt zo’n 20 minuten varen met de veerboot vanaf Os. Daar aangekomen hebben we nog een autoritje van zo’n 20 minuten om bij de wandelroute te komen. Kari wijst naar een boerderij die op een steenworp afstand ligt van waar de wandelroute start. Een aantal jaren geleden is daar een Nederlands gezin neergestreken en zijn ze een kaasmakerij begonnen. Misschien dat we daar straks nog even langs gaan, maar eerst de berg op: Tysnessåto wat tevens het hoogste punt van het eiland Tysnes is.

De route naar boven is uitgezet en is 2.2 km lang. Niet zoveel zou je denken, maar we gaan van 214 naar 753 meter. Een hoogteverschil van meer dan 500 meter. Niet zomaar een wandelingetje door het park dus. 😉 Het gaat, meteen in het begin al, uitdagend steil omhoog. Een smal pad, rotsachtige ondergrond met veel grote en kleine (losliggende) stenen, begroeid met van alles, brengt ons over het eerste deel van de route. Zoals altijd, als we naar Noorwegen gaan, hebben we onze trailschoenen bij ons. Zeker noodzakelijk vandaag. De stevigheid en het grove profiel zorgt ervoor dat we de juiste grip en weinig last van glijpartijen hebben. Het laatste stuk naar de top is minder steil maar kent wel wat hartslag verhogende glooiingen.

Na zo’n 50 minuten staan we op het hoogste punt en het uitzicht is adembenemend mooi! Ik draai langzaam om mijn as en sta te genieten. 360 Graden natuurschoon. Bergen, zee, fjorden, heel in de verte de gletsjer, dit is Noorwegen, dit is waar we ons allebei intens thuis voelen. We zoeken een plekje uit de wind om wat te snacken. Het is stil op de top. Op de wind na, je hoort deze suizen.  Ook wij zijn stil. Het is niet de eerste keer dat we dit doen, dus het uitzicht is ons niet onbekend. Toch worden we er iedere keer weer stil van en zouden we het heel graag willen delen met velen.

We beginnen af te koelen en besluiten om na een ruim half uurtje weer terug te gaan naar beneden. Zoals altijd gaat dat wat makkelijker dan naar boven en toch blijft het opletten. Her en der is het hoogteverschil net iets meer dan een traptrede. Halverwege de berg komen we een jongedame tegen die al joggend de berg op komt. We groeten haar en ze stopt even en verteld dat ze dit een aantal keren per week als training doet. Wauw. Pittig. Knap. Zwaar. We denken terug aan hoe wij 1,5 uur geleden zelf nog de berg op zwoegden. We wensen haar een fijne training en stampen verder naar beneden terwijl zij er lichtvoetig vandoor gaat richting de top.

Eenmaal weer terug op de veerboot denken we aan de kaasboerderij die we op de terugweg toch gewoon voorbij zijn gereden…………nou volgende keer maar dan.